De voorbereiding
Natuurlijk was ik al een paar keer op vakantie in Bulgarije geweest, bij mijn oudste zoon die daar ook samen mat zijn gezin woont. Het hele leven daar sprak mij wel aan en ook niet onbelangrijk, het leven is daar veel goedkoper dan in Nederland. De eerste keer dat ik er over sprak om daar heen te gaan, was mijn dochter Chantal ook enthousiast, doch dat zakte later wat af en op een gegeven moment zag ze er liever vanaf om met mij mee te gaan. Om eerlijk te zijn zou dat ook op niets uitgedraaid zijn, aangezien ik daar wel al een lap grond heb liggen van om en nabij 3500 m2, maar nog geen huis....die moet nog gebouwd worden. De helft van die grond had ik al gekregen van Marcel, inclusief een woning daar op, maar toen ik die woning zag, dacht ik, daar moet een bulldozer aan te pas komen. Geen sanitair of wat dan ook, oud en niet naar westerse standaard (inderdaad, ik zal wel verwend zijn) De andere helft van die grond heb ik er vorig jaar maar bij gekocht. Het zou wel mooi zijn, als ze hier een keer kan komen, als de boel gebouwd en wel is. Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor mijn andere zoon Pascal.
Dus, om een lang verhaal kort te maken, moest ik natuurlijk eerst mijn woning verkopen. In deze tijd van te weinig woningen in Nederland en veel liefhebbers voor een koopwoning, moest dat geen probleem zijn, mede doordat mijn woning voorzien was van zonnepanelen, isolatie in de kruipruimte en een geïsoleerd dak en rondom kunstof kozijnen en deuren en gevelbekleding kreeg ik een goed bod en een maand na de bieding was de koop rond en kon ik beginnen met de boel in te pakken en op te ruimen.
Eerst maar een opslagruimte gehuurd om de inboedel tijdelijk in op te slaan. De grotere items zoals hoge koel/vrieskast en bankstel weggegeven aan mijn dochter Chantal. De rest maar langzaam aan begonnen met inpakken en telkens kom je weer dingen tegen die je al lang kwijt was, of dingen waarvan je denkt, wat moet ik nog met die zooi. Dus ook diverse keren het stortbordes in Emmen bezocht.. Uiteindelijk kwam ik uit op ongeveer 90 verhuisdozen plus nog een keer alles wat niet in een doos paste.
De verhuizing
Eerst was ik van plan om een verhuiswagen te laten komen, maar prijstechnisch gezien was dat geen optie. Daarna nagedacht om een 20fts container te kopen en die daar naar toe te laten brengen, maar dat kostte (voor mij althans) ook net iets teveel. Uiteindelijk heb ik mij een nieuwe huifaanhanger gekocht en een Ford-bestelbus in de afmetingen van PostNL, H3L4, die uiteindelijk voor dezelfde prijs weer verkocht kan worden in Bulgarije. De aanhanger die houd ik nog wel een tijdje...
Dinsdag 10 juni
Op deze dag vertrok mijn oudste zoon Marcel vanuit Lomtsi naar Boekarest, om van daaruit naar Dortmund te vliegen met Wizzair, om daar opgehaald te worden door mij. Deze dag hebben we verder niets gedaan aan de verhuizing, maar hebben we samen met mijn andere zoon Pascal en ijn dochter Chantal een soort van afscheidsdiner gehouden bij Wereldrestaurant Puur in Emmen. Aangezien ik de Bob was, 's avonds iedereen weer weggebracht naar huis en Marcel sliep die week bij zijn vriend Benny in Emmermeer, aangezien mijn huis al zover was leeggeruimd en geen bedden meer aanwezig waren, tenminste niet opgebouwd. Slapen op mijn loungeset was alleen voor mij weggelegd.
Woensdag 11 juni
De volgende dag zijn we begonnen bij mijn woning in Emmen, om daar alles weg te halen. De lastigste en zwaarste dingen waren mijn wasmachine en mijn waterbed, die stonden allebeide nog boven. Mijn waterbed was dan wel in 6 delen uit elkaar gehaald, maar toch og enkele delen superzwaar en onhandelbaar. Even voor alle duidelijkheid, het water was er wel al door mij uitgehaald...
Al met al liep het allemaal vrij vlot. Rond de middag was de woning bijna leeg, op een paar kleinigheden na en na de middag hebben we de opslagbox leeg gehaald, zodat we zo ongeveer tegen een uur of 5 'smiddags klaar waren. Toen waren we er allemaal ook wel klaar mee en besloten we om die dag ook helemaal niets meer te doen.
Donderdag 12 juni
Deze dag hebben we mijn Skoda en de Ford bestelbus, evenals mijn aanhanger en mijn caravan voorzien van andere kentekenplaten, exportverzekering voor alle voertuigen en de voertuigen tevens laten afmelden in Nederland. Dit hebben we allemaal laten doen door Alex van Autobedrijf "De Hondsrug"in Emmen. Dit werd allemaal keurig geregeld door hem. Hij gaf mij tevens nog de tip om de BPM weer terug te vragen van de belasting, levert ook nog weer ruim € 2600 euro op. Ook nog even de caravan uit de stalling gehaald. Deze avond hebben we nog even gezellig zitten te barbecuen bij mijn dochter Chantal Dit was ook de laatste avond dat ik nog aan de Laan van de Marel heb geslapen.
Vrijdag 13 juni
Vanmorgen op tijd er uit, mede doordat het niet zo heel erg erieflijk slaapt op een paar kussens van mijn loungeset en ook omdat ik alle resterende kleine dingen nog moest inpakken en meenemen, omdat vandaag de overdracht van de woning is. Om 10:00 uur rondleiding in de woning door de makelaar en de nieuwe eigenaar. Er stond enkel nog een nieuwe ronde eettafel en nog vier eetkamerstoelen, maar daar hadden de nieuwe bewoners al van gezegd, dat ze dat helemaal niet erg zouden vinden als die er nog stonden, omdat hun gedachten daar ook al naar uit gingen. Daarna naar de notaris voor de overdracht, duurde in zijn geheel ook maar 45 minuten en toen was het rond.
Nu bleek, dat Marcel en Benny, gisteren nog even op de weegbrug waren geweest en toen stelden ze vast, dat de Ford te zwaar beladen was, maar dat er in de aanhanger nog wel wat bij kon qua gewicht. Dus toen ik bij Benny zijn huis kwam, zag ik dat Marcel al druk bezig was om de zware dingen uit de bus te halen en die om te wisselen voor wat lichte dingen uit de aanhanger...pffff. Dus maar even meegeholpen. Dacht dat ik die zooi pas in Bulgarije weer in handen zou hebben, maar helaas. Nadat de meeste dingen klaar waren, snel naar gemeentehuis in Emmen, om mij te laten uitschrijven als inwoner van Nederland. Nu was ik pas echt dakloos, ware het niet, dat ik daags tevoren mijn caravan al uit de stalling had gehaald. Ben 's-avonds bij mijn dochter gebleven, ook omdat er nog restanten van de barbecue over waren en er nog een partij bier was overgebleven en ik wou natuurlijk niet hebben dat dat bier straks over de datum zou zijn. 's-nachts heb ik bij haar voor de deur gekampeerd in mijn caravan, zodat zij er geen extra werk van zou hebben.
Zaterdag 14 juni
Deze morgen op tijd vertrokken, ware het niet, dat mijn auto niet wou starten vanwege lege accu. Had 's-nachts 2 koelkasten laten draaien en daar had de Skoda deze dag geen zin in, dus liet hij mij in de steek. Met de startbooster dit weer opgelost, doch toen de motorkap weer dicht moest, kregen we de stang niet uit zijn positie, dus moest er eerst wat gesleuteld worden, totdat hij eindelijk dicht wou.
Deze dag zijn we tot de laatste Shellpomp gereden, tot vlak voor de Hongaarse grens gereden. Schoot lekker op, mede doordat er bijna geen files waren, behalve bij Bottrop in de buurt en we mooi met een gangetje van ongeveer 95 km/u konden doorrijden.
Zondag 15 juni
Vandaag gereden vanaf de Shell bij de Oostenrijkse/Hongaarse grens tot vlak voor Boekarest. Files voor de grens heb je hier normaliter geen last meer van. Wel zijn we er af gegaan vlak voor de grens, niet vanwege file, maar om te tanken en de inwendige mens te verzorgen. Ook daar geldt het zo, dat op de binnenwegen de benzine en de diesel een stuk goedkoper is dan op de autobaan. In Nadlac, Hongaarse/Roemeense grens, werden we wel gecontroleerd door de grenspolitie, maar dat was meer een zaak van verveling bij hun. 1 keer een file van een uuur gehad en later nog eentje van een paar uur. We waren net van de autobaan af, om binnendoor de Karpaten te doorkruisen en werden we al stilgelegd. De autobaan naar Boekarest is nog niet helemaal af. Een kilometer verderop 2 auto's met elkaar in botsing geraakt en hebben we uren stilgestaan. Tegen 23:00 uur waren we vlak voor Boekarest en zijn toen maar gaan slapen. Midden in de nacht thuiskomen is gewoon geen optie. In Roemenië is het trouwens de normaalste zaak van de wereld, dat jij je niet aan de snelheidsborden gaat houden. Je moet je snelheid gewoon aanpassen aan de mate van hoe druk je het hebt.... :-)
Maandag 16 juni
Vandaag de laatste 120 km gereden tot aan Lomtsi. Kleine vertraging op de brug over de Donau wegens drukte, voor de rest geen problemen gehad. Aanhanger van de Ford afgekoppeld bij Marcel aan de voorkant, de caravan aan de achterkant neergezet bij Marcel en de spullen die in de weg stonden er even uitgehaald, zoals fiets, wat dozen en een extra matras voor Marcel. Bed opgemaakt en voor de rest vond ik het wel goed, morgen is er weer een dag.
Dinsdag 17 juni.
Vandaag de voortent er voor gezet. Als "ervaren kampeerders" was dat natuurlijk een fluitje van een cent. Uren mee bezig geweest, maar rond de middag stond hij er dan. Loungeset er in en de rest een beetje ingericht. Water en stroom aansluiten was weer iets voor een van de volgende dagen. De caravan was voor vertrek wel bij Caravan Centrum Emmen geweest voor een grote beurt, maar hoe alles werkt of moet werken, heb ik geen verstand van. Gelukkig heeft Marcel hier in Lomtsi een goede vriend, woont niet zo ver weg en is nog handig ook. Die vriend, Guido, heeft alles nog eens door gemeten, hier en daar wat veranderd en toen was er opeens licht.
De volgende dagen...
Het eerste wat er moest gebeuren, was om mij in te laten schrijven als inwoner van Bulgarije en een ID-Card aan te vragen. Dus maar naar Targovishte gegaan, wat de Regio-hoofdstad is, waar Lomtsi ook onder valt. Hier een boel papieren gekregen, die allemaal ingevuld moesten worden. Hiervoor werden wij naar een kantoortje gestuurd, vlak naast het ziekenhuis, waar een bereidwillige dame alles ging invullen. Duurde geruime tijd, maar ja, had verder toch niets te doen. Nadat alles ingevuld was, weer terug naar de balie van de instantie die alles moest regelen. Hier kregen we de mededeling, dat men nog een bankafschrift van mij moest hebben, op papier wel te verstaan. Nu kon ik wel een screenshot maken, maar nee, moest echt op papier. We werden weer doorverwezen naar dat kantoortje, die alles had ingevuld. Toen wij weer terugliepen naar dat kantoortje, werden we aangesproken door een Bulgaar, die ons in het Nederlands hoorde praten. Hij bleek zelf 13 jaar in Rotterdam te hebben gewerkt als klusjesman en hij bood aan om ons te helpen met de aanvraag. Toen wij drieën aankwamen bij dat kantoortje, bleken ze net middagpauze te hebben. Die Bulgaarse man bood ons aan om met hem mee te gaan naar zijn kantoor in de stad, om daar mijn screenshot uit te printen. Zo gezegd, zo gedaan..onder het genot van een kop koffie, maakte hij de boel in orde en bracht ons weer terug naar de provinciale instantie, waar alles werd geregeld en we de boodschap meekregen, dat we volgende week maar weer eens terug moesten komen. De man die ons had geholpen, blleek nu een bevrachter te zijn in het containertransport in zowel Rotterdam als in Bulgarije.
De week daarna maar weer eens kijken in Targovishte, hoe het er voor stond. Alles was OK, nog even wat formulieren uitgewisseld, foto gemaakt voor op de ID-Card en een paar dagen later kon ik het pasje ophalen. In plaats van een voorlopige verblijfsvergunning van 3 maanden, kreeg ik direct een voor 5 jaar en ik hoefde ook geen formulier te tekenen, waarin ik beloofde geen beroep op enigerlei financiële steun te doen vanuit de Bulgaarse staat. Zal wel door mijn eerlijke gezzicht komen, kan ook zijn volgens mijn zoon Marcel, doordat ik ouder ben dan 65. Denk zelf eerder door het eerste... :-)
Medische zorg
Nu ik mijn ID-Card voor elkaar had, konden we de medische zorg voor mij regelen. Dus eerst weer naar een provinciaal overkoepelend medisch orgaan, om mij in te laten schrijven bij het Bulgaarze ziekenfonds. Hier werden diverse papieren ingevuld en ook hier konden we een week later het originele document ophalen, waaruit bleek, dat ik volledig verzekerd was, voor het geval ik een dokter of een apotheek voor medicijnen nodig was. Ik had wel een zogenaamd EHIC-Pasje van het Zilveren Kruis, maar die verzekering moest ik maar opzeggen van het CAK in Nederland, aangezien alle medische verzorging via het CAK loopt en zij mij al een nieuw pasje hadden toegestuurd. Heb hem nu nog niet, maar postbezorging is hier op het platteland nog niet helemaal zoals ik in Nederland gewend was. Kan volgens Marcel ook maar zo 8 weken duren voordat je de post daadwerkelijk in handen hebt. We hebben later nog in Popovo gezocht naar een huisarts, maar die zaten allemaal vol, dus zijn we later naar Razgrad gegaan en daar hebben we er eentje gevonden, dus ben nu volledig gedekt voor medische zorg. Ok, ik heb mijn nieuwe EHIC-pas nog niet, maar totdat ik hem ontvang, heb ik die van Zilveren Kruis nog wel, dan zoeken ze het later in Nederland maar uit, wie er betaalt, voor het geval dat ik medische zorg nodig heb.
Alle auto's en aanhangers importeren
2 Dagen voordat mijn exportverzekeringen zouden aflopen, zijn we naar de KAT (ongeveer zoiets als RDW en politie samen) gegaan, om alles in te voeren. Daags ervoor halve dag bezig geweest, om het linker stoplicht op mijn Ford-bus aan de gang te krijgen, die deed het al vanaf NL niet. De dagen ervoor bij enkele garages gewest om het euvel te laten verhelpen, maar in Bulgarije, bij de kleinere garages, schijnt het zo te zijn, dat elke monteur zijn eigen soort werk heeft. Wij moesten dus iemand hebben, die verstand van elektriciteit heeft en laat nu bij elke garage die persoon net niet aanwezig zijn.. Dus, handige Guido moest weer ten tonele verschijnen en die heeft uiteindelijk de draden van het 3e remlicht doorverbonden met het linker remlicht en voila, het werkte. Wij dachten dat de Ford om die reden, dat het stoplicht niet werkte, afgekeurd kon worden, maar van een technische controle was die dag geen sprake. Alleen chassis- en motornummer werden gecontroleerd.
NHet invoeren op zich, daar kun je ook gerust een halve dag voor uittrekken. Eerst meld je je aan bij een balie, die verwijst je weer door naar een kantoortje aan de overkant van de straat, waar de benodigde papieren voor elkaar worden gemaakt en waar je een nieuwe verzekering krijgt voor de eerste 3 maanden en dan mag je weer terug naar de balie om daar alles in te leveren, waarna men een nieuw kentekenbewijs en nieuwe nummerplaten toe wijst. Als dat station gepasserd is, moet je je melden in een hangar, alwaar de oude kentekenplaten gedemonteerd worden en de nieuwe platen, eventueel met bevestiging monteert. Daarna mag je weer terug naar de balie, om je nieuwe kentekenbewijs op te halen en vandaar ga je weer naar dat hokje aan de overkant, alwaar men het kenteken invoert in de verzekeringsdocumenten. Zowel mijn Ford-bus als mijn aanhanger, kwamen zonder problemen door de keuring, inclusief nieuwe kentekenplatem, maar de Skoda Karoq van mij, mocht de volgende dag om half negennog een keer weer terugkomen, want daar moest een of andere commissie nog naar kijken. Dus de volgende dag nog maar eens heen en klokslag half negen ons gemeld daar. Een of andere knappe politie-agente vroeg ons wat we kwamen doen en toen Marcel zei, dat er een commissie de Skoda nog een keer wilden bekijken, zei ze direct, ga maar koffie drinken, commissie is er pas om half elf.?!?!
Om half elf nieuwe ronde, nieuwe kansen en inderdaad liepen er opeens meer mensen in die hangar. Op een gegeven moment mocht ik binnenrijden, direct uitstappen en weer naar buiten en met man en macht stond iedereen gebukt over de motorkap, er werden enkele afdekkingen verwijderd en wat ze verder uitvraten weet ik ook niet. Na ongeveer 20 minuten werd mijn auto weer vrij gegeven en mochten we weer naar de balie, naar verzekeringskantoortje, weer naar de balie en nog een keer in de hangar om de nieuwe platen te monteren. Daarna nog even naar de naastgelegen benzinepomp, om een jaarvignet te halen en klaar was kees. De caravan van mij is nog niet ingevoerd, dat mag de volgende eigenaar doen, als ik de caravan niet meer nodig ben. Anders had ik hem wel direct ingevoerd, maar dan had de voortent weer gedemonteerd moeten worden. Niet dat zoiets niet kon, als doorgewinterde caravanbouwer draai ik daar natuurlijk mijn hand niet voor om, maar extra werk zit niemand op te wachten...toch?
Het bouwen van mijn huis
De gehele papierwinkel is bijna afgerond. Voor wat betreft de gemeente is de vergunning binnen, alleen moet er nog waterleiding en electriciteit komen. De toestemming is er al. Daarvoor moesten we ook weer een paar keer naar Targovishte en een keer naar Lomtsi bij waterleidingbedrijf. 15 juli moeten we nog weer naar beide bedrijven om de tekeningen van de architect af te geven. Ook heb ik al enkele offertes liggen van bouwbedrijven en wacht nog op 2 offertes meer, maar denk dat ik al een keus heb gemaakt.
Aangezien er overal vakanties zijn en alle Bulgaren die ergens in de rest van Europa werken, momenteel ook weer in Bulgarije zijn, wil iedereen bouwen in zijn/haar vakantie. Is goed te merken hier. Bij een verhuurbedrijf van bouwmachines wou ik een shovel of een Manitou huren, om maar vast wat te doen hier, is geen machine te krijgen. Iedereen raadt mij aan om te beginnen met bouwen in september, omdat iedereen dan weer weg is en er vanaf september een slappe periode aanbreekt voor zowel verhuurbedrijven als bouwbedrijven. Scheel uiteraard ook in de prijs natuurlijk ...